වියපත් ලමිස්සිගෙ කවිය...........
තනි යහන වැලපේවි
අඳුරු හුදකලාවෙක
හීත ගඩු හිනැහේවි
උණුසුමක් නැතිවාම
හීනයේ පුතු
හිනැහෙද්දි ඔච්චමට
කඳුළ විතරද තනි රකින්නේ
හැමදාම මෙන් හෙටට
හෙමි හෙමින්
හොර හොරෙන්
කැඩපතටත් රහසින්
වියපත් වන උවන මත
වැටෙන විට සිහින් රැලි
දුක දැනෙයි
තනි හිතට
යෞවනයට පමා වූ වසන්තය,
නුඹට මග කියාවිද
බෝ දුරක් නෑ එන්න
මා සිටින ඉසව්වට................
No comments:
Post a Comment